Overleven van jeugdtrauma

Je groeide op. Je overleefde pijnlijke situaties en je ging verder. Maar je hebt strijd geleverd. Je hebt angst gekend. Je voelde je niet geliefd. Je hebt misschien nog steeds geen liefde kunnen vinden die werkt. Je bent bang om te veel te willen. Je voelt je vaak hopeloos. Je wordt misschien zelfs achtervolgd door donkere perioden van depressie. Wanneer je het niet verwacht of wilt, nemen paniekaanvallen het over. Dit is geen manier van leven. En je vraagt je af: “Zou dit kunnen komen door wat er zo lang geleden is gebeurd?” Je zou zelfs kunnen denken: “Waarom zou ik nog steeds last hebben van wat er vroeger is gebeurd? Ik zou er nu wel overheen moeten zijn, toch? “

Heb je destijds hulp gehad of moest je overleven?

Dit zijn veelvoorkomende gedachten bij volwassenen die jeugdtrauma hebben opgelopen en niet voldoende hulp hebben gehad. Of helemaal geen hulp. Of als de hulp heeft gefaald.

Iedereen die jeugdtrauma heeft doorstaan, heeft heel hard geprobeerd om door te gaan. Misschien dacht je dat je harder moest worden of beter je best moest doen. Je blokkeert gevoelens. Denkt niet aan wat je hebt meegemaakt. Soms merk je dat je gewoon reageert op de bewegingen van het leven zonder enige regie, want wat valt er anders te doen?

“Er niet zijn” oftewel dissociatie

Op een afstandelijke manier door het leven gaan, is wat we als therapeuten dissociatie noemen. Het is hoe de meeste mensen die  trauma (of herhaaldelijk trauma) hebben meegemaakt, ermee omgaan. Dissociatie gebeurt als een vorm van zelfbescherming.

Tijdens je trauma ben je “weggegaan” uit je lijf.  Alsof je er niet was. Meestal voelde je het daardoor niet. “Er niet zijn” is een manier om gevoelens af te weren, die gewoon te veel zijn. Zeker voor een kind kunnen pijnlijke emoties enorm overweldigend zijn.

Doen alsof het goed gaat

En later, wanneer herinneringen, flashbacks of angstige gevoelens weer aangeraakt worden, is er geen andere keuze dan ze weer af te weren of te onderdrukken; om tegen jezelf te zeggen dat je het moet vergeten (zo automatisch dat je niet eens weet dat je het doet), en te doen alsof het goed met je gaat. Maar daardoor moet je leven met het geheim van hoe je je echt voelt, hoe bang je bent (en was) en hoe moeilijk het is om te vertrouwen.

Leven met geheimen

Je hebt gevoelens geheim moeten houden voor jezelf. En dat is een deel van de reden dat je nog steeds lijdt. Jeugdtrauma is zeer complex; of je nu bent mishandeld, gebruikt, verwaarloosd, gepest of niemand had in je jonge leven waarop je kon rekenen.

Zeer waarschijnlijk heeft niemand met je over het trauma gesproken. Of, zoals vaak het geval is bij misbruik, bedreigden ze je en vertelden je dat je het maar beter nooit kon vertellen. Ook als je niet bedreigd werd en het toch aan niemand kon vertellen… Iets van binnen hield je tegen; je was te bang om het ‘open’ te gooien. Of misschien geloofden de mensen, aan wie je het probeerde te vertellen, je niet. Of dachten ze niet dat je jeugdtrauma zo ernstig was.

Schaamte houdt je lijden in stand

En dus bleef je stil. Je schaamde je. Je dacht toen niet dat het je zou storen, en je denkt zeker niet dat je nu nog steeds zou moeten lijden. Dus je hebt er vele jaren alleen mee geleefd. Misschien vertrouwde je iemand eindelijk genoeg om te praten. Of misschien is het nog steeds een geheim…

De realiteit is: je had op dat moment geen andere keuze dan te proberen het te vergeten. En het meest verdrietige dat je moest vergeten, is het gekwetste en bange kleine kind in je. Het bange kind is nog steeds in je, levend, met alle gevoelens die je niet kan en niet kon voelen. En daarom blijf je worstelen. Misschien denk je zelfs ten onrechte dat het allemaal aan jou ligt.

Het kind in jou

Je bent nu misschien volwassen, maar je innerlijke kind leeft nog steeds vanbinnen. En jouw innerlijke kind leeft in jouw herinneringen en gevoelens. De gevoelens die je niet kunt of wilt voelen.

Voor sommige mensen zijn er goede herinneringen en gevoelens en ze bieden een basis om een gelukkig en bevredigend leven op te bouwen. Maar al te vaak heeft je trauma uit je kindertijd ervoor gezorgd dat je (nog steeds) lijdt. En jouw innerlijke kind dat verborgen zit, heeft diep geleden. Heeft met angst geleefd…dat is nog steeds verborgen ergens in je lichaam.

Het trauma uit je kindertijd (of het nu gaat om mishandeling, emotionele verwaarlozing of verlies of ziekte of iets waar niemand controle over heeft) heeft grote invloed gehad op je leven. Het heeft je vertrouwen, relaties en vooral je geluk geschaad.

Geen wonder dat je nog steeds worstelt. Het verleden leeft voort, hoe hard je ook hebt geprobeerd te vergeten. Ook al heb je er alles aan gedaan om een goed leven op te bouwen. Misschien ben je er in betere tijden goed in geslaagd. Je hebt om je jeugdtrauma heen geleefd. Misschien heb je zelfs liefde gevonden. Heb je nu je eigen kinderen en kun jij veel beter met ze omgaan. Misschien heb je een zeer succesvolle carrière opgebouwd.

Maar helaas zijn er ook andere tijden in het leven: een verlies, grote stress, een beledigende baas of iets anders, en alle herinneringen en gevoelens, die nog in dat verborgen kind leven, worden daarmee geactiveerd. Dan is het er weer in alle heftigheid, al die weggestopte emoties…. Zelfs als het je eerder lukte om goed te overleven. Of misschien heb je al die tijd last gehad van je trauma, maar wist je gewoon niet beter.

Het verborgen deel wil terugkomen

Het verleden komt terug, in bewuste herinneringen of in emoties door triggers in het heden. Als je geen hulp hebt gehad voor je jeugdtrauma, moest je je herinneringen opzijzetten, of het kindsdeel van jou vergeten dat heeft geleden.

Maar waarom werkt vergeten niet? Je bent sterk. Het is je gelukt om door te gaan. Waarom is dat niet genoeg? Je bent ervan overtuigd dat het opzijzetten van gevoelens succesvol zou moeten zijn, toch? Je hebt nog nooit iemands hulp nodig gehad…

Maar als je het kind in jou verborgen moet houden, kan het nooit opgroeien in openheid, vertrouwen en liefde en kan het ook niet vanuit openheid, vertrouwen en liefde relaties aangaan die gezond en steunend zijn.

Als er onrustige dingen uit het verleden zijn, wil je onderbewuste je helpen deze gevoelens naar boven te laten komen om jou te helpen helen nu je volwassen bent en waarschijnlijk meer ruimte en overzicht hebt om deze pijnlijke emoties te voelen en te verwerken.

Je krijgt dromen, symptomen of gevoelens. Deze gevoelens of boodschappen willen gehoord worden. En als het kind in je wordt gehoord, heb je een nieuwe kans om dingen te verwerken en er anders mee om te gaan, nu je volwassen bent en veilig.

Een nieuwe kans

Het is niet erg om te beseffen dat je nog steeds worstelt. Je hebt nu een nieuwe kans om meer te weten te komen over je lijden. En om, misschien eindelijk, de pijn te verwerken en los te laten.

Om dat te doen, is het essentieel om heel serieus te nemen dat degene die lijdt het getraumatiseerde kind is, dat nog steeds in je leeft. Degene die geen stem heeft gehad, niemand heeft gehad die kon luisteren, niemand die de gevolgen van wat er is gebeurd serieus neemt. De gevoelens van het getraumatiseerde kind leven nog steeds voort in jouw symptomen. Het kind wil gehoord en gezien worden!

Niet meer alleen maar stoer en sterk zijn en doen alsof alles goed gaat

Het is niet te laat. Met de juiste hulp, plus leren erop te vertrouwen (met een therapeut die begrijpt waarom je niet snel zou vertrouwen), kun je je lijden veranderen. Je hoeft niet al je gevoelens geheim te houden, of er alleen mee te leven. Je hoeft niet meer alleen maar stoer of sterk te zijn.

Is het tijd om naar het innerlijke kind te luisteren en hulp te krijgen van iemand die meer weet van jeugdtrauma’s? Je kunt een plek krijgen om je geheimen te delen bij iemand die serieus neemt wat er is gebeurd, die goed luistert en jou helpt verwerken, zodat het lijden langzaam maar zeker kan stoppen.

Ik begeleid je graag in dit proces….