Als je bereid bent pijn van trauma in je lijf te voelen, kun je helen!

Een belangrijk onderdeel van het herstel van trauma’s is het terugvinden van het contact met het lichaam. Dit is ongelooflijk spannend. We hebben het lichaam een lange tijd geleden verlaten, omdat het geen veilige plek was om te leven. Misschien zijn we uit ons lichaam gegaan, omdat we fysiek en seksueel misbruik ervoeren, waaraan we niet konden ontsnappen. Misschien zijn we eruit gegaan omdat we pijnlijke emoties ervoeren en we niet langer konden omgaan met deze werkelijkheid. Dus we hebben besloten de realiteit van het lichaam te verlaten en een nieuw verhaal in ons hoofd te creëren.

Maar we krijgen slecht nieuws tijdens ons herstel. We moeten terug gaan naar waar wij vandaan kwamen. Herstel gebeurt niet zomaar in het hoofd, het maakt niet uit hoeveel we er over praten, als we het trauma echt willen helen, zullen we naar het lichaam toe moeten. Er is wel een probleem. We weten niets over het lichaam. Misschien haten we het zelfs wel. Ons trauma heeft misschien uitgebreide problemen veroorzaakt in het lichaam. Misschien ervaren we chronische ziekte, of pijn. We weten misschien niet hoe we het moeten verzorgen. Misschien zijn we zo losgekoppeld, dat we er bijvoorbeeld niet aan denken om te eten of naar het toilet te gaan of we vergiftigen ons lichaam te vaak met ongezond eten of alcohol.

Je lichaam is een kompas

Wanneer je in je lichaam gaat geeft dit veel signalen. Ten eerste laat je het lichaam weten dat je bereid bent jezelf en dus ook je lijf belangrijk te vinden. Het geeft een signaal aan onze binnenste delen dat wij bereid zijn om van hen te horen. En dat maakt onze overlevingsmechanismen die een heel leven bezig zijn geweest de werkelijkheid weg te duwen, bang. Met andere woorden, in onze eerste pogingen toegang te krijgen tot de wijsheid van het lichaam, stuiten we vaak op innerlijke chaos. En die chaos kan soms worden geïnterpreteerd als “een bezoek aan het lichaam is een slechte beslissing”. Toch is het belangrijk om door te zetten, omdat de langetermijneffecten opmerkelijk zullen zijn…

Wanneer we momenten hebben dat we ‘in ons lichaam blijven’, zullen we verbinding met onszelf gaan ervaren in de vorm van emoties, herinneringen en verdediging. En we weten niet wat wat is, omdat we het lichaam niet hebben leren kennen tijdens onze kindertijd. Vaak denken wij dat de verdedigingsmechanismes emoties zijn, omdat we het verschil niet kennen. We geloven wellicht zelfs dat we onze emoties niet aan kunnen wanneer we ze toelaten, aangezien we deze in onze kindertijd om die reden hebben weggestopt.

Dus ik ga sommige scenario’s verduidelijken die je mogelijk hebt ervaren en verkeerd hebt geïnterpreteerd:

Angst is niet altijd een emotie

Angst kan een poging zijn om je te verdedigen tegen een emotie (afweer). We hebben een innerlijke verdediger die probeert tegen te houden dat we een emotie voelen, die aan de oppervlakte komt. Ik noem dit het “gevecht van de delen”. Twee delen van ons, de emotie zelf en de afweer, willen verschillende dingen. Wanneer we toelaten dat beide delen zich kunnen uiten, zal de angst afnemen.

Fysieke pijn is geen emotie

Wanneer we beginnen met het verkennen van emoties, zal het lichaam vaak met fysieke pijn reageren. Onze verdedigers creëren blokkades tegen de emoties door spierspanning en spasmen en om eerlijk te zijn, het doet pijn. Het is niet comfortabel. Maar verwar de pijn niet met emotie. Als wij ons kunnen permitteren om door de pijn heen te ademen en deze vrij te laten, kunnen de emoties volgen en daarna kan de pijn stoppen.

Emotie voelen veroorzaakt geen zenuwinzinking

Ik begrijp waarom wij dit denken. Wij zijn doodsbang voor onze emoties. Dat is de reden waarom we ze zo lang weggestopt hebben. Maar inzinkingen worden niet veroorzaakt door emoties. Ze worden veroorzaakt door onze pogingen om ons te verdedigen tegen die emoties! De strijd tussen hen wordt te veel. Wij kunnen niet langer de twee werkelijkheden behouden.

Emotie kan je niet doden

We hebben wellicht innerlijke delen die geloven dat we zullen sterven of verdrinken in emoties. Het voelt zo overweldigend. Maar emoties zijn een onderdeel van de menselijke ervaring en als we de verdediging loslaten en voelen, zullen we niet sterven. Het tegenovergestelde is waar, uitzichtloosheid door constante verdediging kan een persoon overtuigen dat zelfmoord het beste antwoord is. Het is belangrijk een goed begrip te ontwikkelen voor de bron van deze emotie, zodat we hier goed mee om kunnen gaan.

Emotie heeft een reden en geeft een signaal, zelfs wanneer het niet zo lijkt

Als we emotie voelen, is het niet zo willekeurig en onvoorspelbaar als wij misschien denken. Emotie komt vaak met herinneringen uit ons verleden of door triggers. Ons innerlijk kind wordt geraakt. Er zit vaak een duidelijke boodschap achter de emotie. Wanneer we deze boodschap begrijpen en uiten, kunnen wij de emotie helpen bevrijden. Een emotie wil gevoeld worden.

Ik suggereer niet dat het makkelijk is om emotie te uiten. Het brengt angsten met zich mee, die intens zijn. Het vergt veel moed om onszelf toe te laten weer te voelen, zeker als we dit lang geleden hebben afgeleerd. Maar met enige kennis over emotie, zullen we beter voorbereid zijn om te kunnen omgaan met de overgang terug in het lichaam. En het is cruciaal dat we dat doen. We vinden onze ware zelf niet zonder terug naar huis te gaan.

Bron: http://beatingtrauma.com