Ben je iemand die zich snel verantwoordelijk voelt? Ook als je het eigenlijk helemaal niet bent? Durf je nee te zeggen of grenzen aan te geven als iemand je vraagt iets te doen? Als een ander het niet doet op de manier zoals het moet, doe jij het dan maar? Als een geliefde, vriend of familielid in de problemen zit, ben jij er dan om deze problemen op te lossen?
Het kan zijn dat je dit allemaal doet, omdat je dit al heel lang gewend bent te doen en je niet beter weet. Misschien krijg je er ook waardering voor en is het een onderdeel van je identiteit geworden. Maar ondertussen gaat het toch ten koste van jezelf, je vrije tijd, je rust of leuke dingen waar je nu niet aan toekomt. Jouw gevoelens en behoeftes worden aan de kant gezet.
Wat heeft dit te maken met je kindertijd?
Veel mensen die te veel verantwoordelijkheid op hun schouders nemen en daardoor sneller burn out zullen raken, zijn geparentificeerde kinderen.
Wat is parentificatie?
Parentificatie is een rolverwisseling of grensvervaging tussen ouder en kind. Je hebt als kind verantwoordelijkheden gekregen of genomen die eigenlijk niet jouw verantwoordelijkheden waren. Deze waren niet passend bij jouw leeftijd. Dit kunnen praktische verantwoordelijkheden zijn maar ook emotionele. Vooral de laatste zijn voor de emotionele ontwikkeling van kinderen belastend en beschadigend.
Kindrollen
Vanuit loyaliteit zal een kind in het gat springen wat er in het gezinssysteem is. Dit kunnen allerlei rollen zijn die het gezinssysteem helpen functioneren. Zoals het perfecte kind, de clown, de zondebok, het kind dat kind moet blijven, het verloren kind. Het kind gaat zich identificeren met deze rol en hiermee wordt het oorspronkelijke authentieke kind aan de kant gezet.
Wat was jouw rol in het gezin van herkomst?
Heb jij misschien een verzorgende rol gehad? Was een van je ouders wellicht ziek of verslaafd? Of speelde er emotioneel het een en ander? Hoe was dat voor jou? Welke rol vervulde je daarin? Kreeg je daar waardering voor? Werd erop gelet of jij die rol wel op je kon nemen, gezien je leeftijd? Of werd je helemaal niet gezien? Stond je er alleen voor en waren je ouders er niet echt voor je, waardoor je emotioneel verwaarloosd werd en je op die manier al veel te jong volwassen moest zijn?
Parentificatie is schadelijk als je belast bent met volwassen taken of emoties waar je gezien je leeftijd en emotionele ontwikkeling nog niet aan toe bent. Als je deze taken of emoties toch op je neemt, voel je je als kind waarschijnlijk sterk en goed. Maar in feite ben je alleen bezig met hoe de situatie voor je ouder(s) is en moet je je eigen gevoelens aan de kant zetten. Je probeert het voor hen op te lossen en daardoor heb je niet geleerd te voelen hoe de situatie voor jezelf is en krijg je niet wat je nodig hebt. Codependentie patronen zijn een logisch gevolg.
Als vanzelf neem jij taken en verantwoordelijkheden op je schouder, ook als het te zwaar voor je is. Als je nee zou zeggen zou je innerlijke kind zich schuldig voelen, of angstig of iets anders wat je vroeger zou hebben gevoeld als je deze taak niet op je genomen had. Het kan lastig zijn om deze strategie of rolverwisseling los te laten en het innerlijk kind alsnog kind te laten zijn. Maar wel noodzakelijk om het kind in jou te laten helen en meer ruimte voor jezelf te krijgen. Te voelen dat je niet verantwoordelijk bent voor taken of emoties van anderen. Dat je al genoeg hebt aan eigen verantwoordelijkheden en emoties. Vooral als die nooit echt ruimte hebben gehad…
Neem jij ook te veel verantwoordelijkheid op je schouders?
wil jij leren hoe je codependentie patronen kunt doorbreken?
Volg een therapeutisch traject bij Sarah Hofman in Enkhuizen of doorbreek je ongezonde relatiepatronen tijdens een therapieweek op Samos.
Werk je liever in je eigen omgeving en op je eigen tempo aan je proces, doe dan de online training “Doorbreek je codependentie patronen.”
Beste Sarah, ook nu weer schrijf jij helder over parentificatie wat Codependentie ; overal verantwoordelijkheid voor voelen. Want JA, een veilige omgeving creëren door voor de anderen in het gezin te zorgen als kind , geeft toch de meeste kans op enige erkenning, al was het minimaal, of zelfs te weinig om bestaansrecht te kunnen voelen. Te ontvangen, van een moeder die dat volop in zich had maar met heel veel angst ,ook voor haar zo gewenste kinderen, verloor op die momenten door grootste dreiging. Een aanpassing naar de situatie die niet te sturen is als je een oprechte moeder bent. Dat was mijn en onze moeder. Zij heeft zich geheel opgeofferd. ( Waarschijnlijk Stockholm syndroom spoedig ontwikkeld en dissociatie. Maar dat zagen haar huisartsen, psychiaters e.d. niet).
De oorzaak was een biologische vader die , geboren in 1922 in 2004 dan toch nog een passende diagnose, vlgs een boekjes onderzoek kreeg, tijdens een 6 mnd opname in een gzz kliniek voor ouderen Hij zat al sinds 1975 afgekeurd thuis, o hanteerbaar op zijn werk. N.P.S. n.a.o. . Kenmerken van sadisten, psychopathie en psychoses kan ik nu noemen. Beleefde deze met diepe angsten voor mijn 3 verjaardag. Zijn dagelijkse geweld door onvoorwaardelijke jaloezie op de aandacht naar de 3 kinderen binnen 3 jaar geboren, van onze lieve moeder, naar ons. Zij moest ons afwijzen van die man, en dan nog werd zij om haar natuurlijke instinctieve manier van handelen, zorgzaam
zorgen ernstig gestraft, verbaal en fysiek. Even later in tijd werd ik ( of wij alle drie? weet ik niet, woorden loosheid maakt communicatie onmogelijk) beschuldigd als de verantwoordelijke van het geweld dat die NPS er naar mam …? uitte, haar aandeed. Die angst, dubbelheid, afwezigheid van eenduidigheid, enz. Dit alles zeer waarschijnlijk ruim voordat ik adem kon halen. Stresshormonen passeren de placenta. Een foetus hoort met 20 weken wat er in de omgeving van de moeder te horen is.
42 jaar hulpvragen aan de ggz heeft alleen maar ellende opgeleverd. Mijn werken was al A verpleegkundige 25 jaar fulltime, levensreddend door erkenning van de hulpvragers die ik goed zag en aanvoelde enz. Slagvaardig en zachtaardig verpleegde. De ggz adviseerde heftig en beschuldigd dat ik deze hulpvragers gebruikte, zonder enige uitleg. Dat ik moest stoppen met dit mooie levensreddende werk voor hulpvragers en mijzelf. Potten pillen werden geadviseerd tegen mijn fijngevoeligheid of fijnbesnaard heid,die mijn normaal is en was. Vooral hun eigen ggz belangen, wat niet werd gezegd, mogelijk niet van zichzelf verstaan!! Die pillen verslaving voor hun gemoedsrust of onkunde nam ik niet. En ook geen ander middel, behave nicotine, shag roken. Nu ook al enige jaren niet meer.Uitleg over mijn veelvormigheid, fijn besnaard heid enz. is er nooit gegeven. Oorzaken en gevolgen worden niet gehoord ,begrepen,of gezien. Logisch redeneren is volkomen afwezig!!
Codependentie heb ik op jouw site gevonden en bij het “Verdwenen Zelf “. Nu heb ik sinds ruim 2 jaar een huisarts die mij wèl verstaat en kan luisteren, volgd dat wat ik woorden probeer te geven over wat ik voel. want die connectie heeft er nooit mogen zijn . En ik heb in die 42 jaren ( 1982-2024) zoeken, naar verklaringen voor mijn ernstige angsten en verwarringen , van die ggz ters die mij zeggen te verstaan, nooit niemand gevonden die mij verstond of wilde verstaan!!
Met 2 maanden is mijn leeftijd 70 jaren.
Heb nu sinds ruim 2 jaar een huisarts gevonden die mij wel verstaat. Wat een groots geluk!!