Eigenlijk zijn je ouders in de basis goede mensen. Ze werkten hard, je had een dak boven je hoofd, te eten, kleren en speelgoed. Je ging iedere dag naar school. Je had vrienden en je zat op een sport. In feite was alles goed voor elkaar.

Maar ondanks dat je weet dat je ouders van je houden, voel je je ook vaak eenzaam. Waarom zou je je zo voelen? Je bent misschien opgevoed door ouders met een lage emotionele intelligentie en je groeit daardoor op in emotionele verwaarlozing.

Emotionele verwaarlozing: het falen van ouders om voldoende te reageren en af te stemmen op de emotionele behoeftes van het kind.

Als je bent opgevoed door ouders die deze emotionele vaardigheden niet hebben, worstel je om goede redenen:

• Omdat je ouders niet met hun eigen emoties om kunnen gaan, spreken ze niet de taal van emoties. Dus in plaats van zeggen: “je ziet er verdrietig uit schat, is er vandaag iets op school gebeurt?” Zegt je ouder niets en negeert je of zegt dat je maar beter op je kamer kan gaan zitten omdat hij of zij geen zin heeft in een chagrijnig gezicht. Als je oma doodgaat, ga je naar de begrafenis, zonder dat er gesproken wordt over hoe het voelt. Als je op school gepest wordt zegt je vader of moeder dat je het er wel zelf naar gemaakt zult hebben, zonder te vragen hoe je je voelt of met je te bespreken hoe je hier de volgende keer mee om kunt gaan. Als je eerste vriendje je laat zitten en je voor het eerst liefdesverdriet voelt, spreekt niemand hier met je over. Of ze plagen je er zelfs mee, zonder door te hebben hoe diep geraakt je bent. Resultaat: je leert niet om op je gevoelens en behoeftes te letten. Je leert niet dat je gevoelens en behoeftes echt en belangrijk zijn. Je leert niet hoe je er mee om kunt gaan Je leert niet hoe je ze kunt uiten. Codependentie is een logisch gevolg.

• Omdat je ouders niet goed met hun eigen emoties kunnen omgaan en beheersen, kunnen ze jou niet leren hoe jij met die van jou moet omgaan of leren beheersen. Dus als je in de problemen komt op school omdat je de leraar een “klootzak” hebt genoemd, vragen je ouders niet wat er aan de hand was, waardoor jij zo boos bent geworden op de leraar en je jezelf niet kon beheersen. Ze leggen je niet uit hoe je anders met deze situatie had kunnen omgaan. In plaats daarvan krijg je straf of schreeuwen ze tegen je. Of ze geven de leraar de schuld, waardoor jouw gedrag helemaal niet besproken wordt. Resultaat: je leert niet hoe je met je gevoelens in moeilijke situaties om moet gaan en je leert niets over grenzen (zowel die van jezelf als van de ander).

• Omdat je ouders jouw emoties niet begrijpen, geven ze je vele foute boodschappen over jezelf en de wereld, door hun woorden en gedrag. Dus je ouders doen alsof jij lui bent omdat ze niet zien dat het angst is wat jou tegenhoudt om dingen te ondernemen. Ze noemen je huilebalk en vinden je zwak omdat je verdrietig bent over iets wat je raakt. Resultaat: Je gaat je volwassen leven in met negatieve stemmen in je hoofd: “Je bent lui, je bent zwak, er is iets mis met jou!” En bij elke gelegenheid zeg je dit weer tegen jezelf.

Door al deze resultaten blijf je worstelen, zoekend en verward. Je bent uit verbinding met je echte zelf, je ziet jezelf door de ogen van ouders die jou nooit echt gekend hebben en je hebt moeite met het omgaan met moeilijke conflictsituaties. Je leeft het leven van een emotioneel verwaarloosd kind. Is het te laat? Gelukkig niet. Wat kan je doen als je op deze manier bent opgegroeid?

Leren omgaan met emoties

Leer alles over je emoties. Houdt een emotiedagboekje bij. Let op wat je voelt, wanneer en waardoor. Observeer anderen met hun emoties en gedrag. Luister naar hoe anderen hun emoties onder woorden brengen, probeer het zelf ook. Oefen in praten over je gevoelens met iemand die je vertrouwt.

Spreek terug tegen de foute boodschappen in je hoofd; je innerlijke criticus. Als de stem van je jeugd spreekt, stop met daarnaar te luisteren. In plaats daarvan vervang je de stem met je eigen liefdevolle stem. De stem die jou wel echt kent en die compassie heeft voor wat je niet gekregen hebt van je ouders. Je bent niet lui, je bent bang en je doet je best om het aan te gaan. Je bent niet zwak, je bent verdrietig en daar is een reden voor.

Als volwassene kan je niet meer fantaseren over een beter leven of hopen dat een partner jou wel zal geven wat je als kind allemaal hebt gemist. De waarheid is, dat je deze skills zelf moet leren. Hopelijk zul je zien dat je essentiele levenslessen gemist hebt. Puur en alleen omdat je ouders ze niet wisten. Hopelijk zul je je realiseren dat je emoties hebt en leer je ze waarderen, er mee omgaan en uiten. Hopelijk zul je de baas worden over de stemmen van lage emotionele intelligentie die in je hoofd zitten. Hopelijk zul je leren wie je echt bent en durf je dit ook echt te zijn.

Inner child therapy

Als je het moeilijk vindt om dit allemaal alleen te doen, laat je dan begeleiden door een goede therapeut die wel goed kan afstemmen op jouw emoties en behoeftes. Die je kan helpen woorden te geven aan alles wat je voelt of dwars zit. Inner child therapie is een helende manier om te leren hoe je de emoties uit je kindertijd alsnog kunt voelen, benoemen en verwerken. Ook leer je hoe je zelf de liefdevolle ouder kunt zijn voor je innerlijke kind, zodat je innerlijke kind alsnog krijgt wat het nooit heeft gehad.